.
Vrijdag 8 februari 2019
Vroeg op, 07.15 uur de deur uit. Om 8 uur gaan we aan het werk als vrijwilliger op de Hamcation!
We zijn mooi op tijd en met onze VIP-kaart (ja écht!) mogen we doorrijden naar een speciaal parkeerterrein. Via de grote hal lopen we naar de “personeelskantine” waar Lidy de koffie klaar heeft.
We hebben allemaal een taak gekozen: Jenny helpt Lidy in de keuken waar medewerkers en vrijwilligers komen eten en drinken. Femma gaat naar een hal waar drie grote airconditioned tenten staan opgesteld met elk 100 stoelen, geluidsinstallatie, beamer etc. Daar worden lezingen gehouden. Femma staat daar om lichtgroene T-shirts van 2016 (70-jarig bestaan van deze radiobeurs) gratis uit te delen.
Maar we doen dus eerst een bakkie, daarna worden we voorgesteld aan Rick, die de 80 vrijwilligers zo nodig van een digitale portofoon voorziet. Mét een losse handmicrofoon, een oranje hesje en een kaartje voor om de nek: Dick en ik horen nu bij Security! Wij krijgen (zoals afgesproken) de “tailgate” toegewezen.
Tailgate betekent achterklep, wij surveilleren dus op het grote buitenterrein waar de kofferbakverkoop plaatsvindt: rijen met auto’s, campers enz. die hun tweedehandswaren hebben uitgestald op zelfmeegebrachte tafeltjes of gewoon in het gras.
Dick en ik lopen hier het grootste dag over het immense terrein en gaan zo nu en dan ook even bij Femma kijken, of in een hal.
We zijn aanspreekpunt voor publiek, grijpen dieven in de kraag (mag niet, moeten we gewoon onze “chef” waarschuwen) en verlenen eerste hulp (mag niet, moeten we “emergency!” roepen in de porto, dan komt er een EHBO’er in zo’n golfkarretje met brancard…)
Onze klus is tegelijk makkelijk en ook zwaar: we moeten ons goed insmeren want we lopen de hele dag in de tropische zon, bij ruim 28 graden (in de schaduw). Vermoeiend, van 09.00 tot 16.00 uur. Maar wel goed van eten en drinken: blikjes Cola en Cola Zero in bakken met ijs, hamburgers, worstjes, patat. We eten maar niet teveel, want oh oh, wat zijn die Amerikanen dik!
Na afloop gaan we met zijn zessen naar Miller’s Ale House, een zogeheten sportrestaurant. Prima eten (“great food”) maar die tientallen TV-schermen om je heen leiden wel af. En dat je na het eten in een stad als Orlando nog 20-30km (30-45 minuten) moet rijden, terug naar het hotel, is ook heel gewoon. Weliswaar zes- tot achtbaans wegen (“drives”) maar met veel stoplichten, dus dat schiet niet zo op…
Zaterdag 9 februari 2019
Onze vrije dag op de beurs. Eigenlijk hebben we gisteren al een boel gezien, ook binnen (stiekum). Jenny gaat nog van 09.00 tot 13.00 uur helpen in de keuken, Femma verleent ook wat hand- en spandiensten. Dick en ik gaan in de hallen kijken.
[clear]
We vinden een mooie gebruikte videocamera met besturing, voor weinig geld. Een soort microscoop, handig bij het solderen! We kopen er elk één, die moet dan maar in de koffer mee naar huis. En we bekijken voor het eerst de nieuwe Icom IC-9700, de VHF/UHF transceiver voor 2m, 70cm en 23cm.
Tegen half één lopen we terug naar de personeelskantine om een hapje te eten. Daar treffen we ook Femma en Jenny, en rond 13.30 uur vertrekken we terug naar het hotel. Even tijd voor onszelf en dit blog.
Vanavond om 18.30 uur worden we verwacht bij het VIP-diner, “The Chairman’s Dinner and Reception” in Jack’s Place / Rosen Plaza aan de International Drive. Dat is slechts 4,5 km verderop, voor ons bijna een thuiswedstrijd. Overigens een hele eer, voor een select gezelschap. We hebben dankzij Peter en Lidy een officiële uitnodiging. Niet alle honderden medewerkers mogen hier zomaar aanschuiven!
Zondag 10 februari 2019
We zijn wat later vandaag, zitten om 8 uur aan het ontbijt en zijn om 10.00 uur op de Hamcation. Eerst koffie drinken bij Lidy in de personeelskantine, daarna gaan we nog even de beurs op, wat kleine dingen kopen. Sleutelhanger met Florida, de eigen voornaam én callsign bijvoorbeeld.
Zo komen we op de stand van de ARRL, de American Radio Relay League, de Amerikaanse vereniging. Daar staat Bob Inderbitzen, NQ1R, één van de mensen met wie we gisteravond hebben gedineerd. Hij is de Public Relations Manager van de ARRL. Even samen op de foto! We krijgen ook nog wat ARRL-cadeautjes van hem, waaronder de petjes.
Rond de middag zijn we terug bij Lidy voor worstjes en salade als lunch. Daar is ook Bob W4KBW, een mooie kerel die voor de vereniging van Florida alle foto’s en media verzorgt. Hij was gisteravond, bij het diner, druk met het fotograferen van de aanwezigen.
Daarna helpen we met het opruimen van de keuken, de zooi in de vrachtwagen laden en daarna vertrekken wij, rond 16.00 uur, om boodschappen te doen voor het avondeten. Deze keer niet bij de Walmart, maar bij Publix. Een grote, Albert Heijn-achtige supermarkt. We koken vandaag zelf.
[clear]Maandag 11 februari 2019
Dagje rustig aan, om 8 uur in de ontbijtzaal, daarna met de auto er op uit. Eerst naar het oude centrum van Orlando, Church Street Station. Daar hebben we even rondgekeken en een paar foto’s gemaakt.
Een stuk zuidelijker brengen we een bezoekje aan de voorstad Kissemee. Grappige naam, vaak gehoord, tóch even kijken. Kissemee ligt aan een meer, aan een picknickset onder een afdak (schaduw, het is 28 graden!) eten we onze luch op, daarna richting Disney World.
Disney World blijkt enorm groot, de eigen weg loopt er helemaal omheen en zelfs de grote borden boden de weg zijn van Disney. Maar van wat er in het park gebeurt zien we vrijwel niets.
Rond drie uur terug in het hotel. Ik ga een wandeling maken op de beroemde, 21 km lange, International Drive, de I-Drive. Femma doet haar eigen ding, Dick en Jenny gaan even zwemmen. Al wandelend vind ik een Brazilian Steakhouse, daar gaan we vanavond eten.
Dinsdag 12 februari 2019
Vandaag naar het circa 90 km verderop gelegen Cape Canaveral, naar het Kennedy Space Center.
Een beetje vroeger dan anders, om half acht zitten we aan het ontbijt, om half negen zijn we vertrokken. De snelweg is een tolweg, die zijn wat minder druk dus dat schiet lekker op.
Bij binnenkomst kopen we de kaartjes aan het loket; als 55-plussers krijgen we 7 dollar korting. We betalen USD 50 in plaats van 57. Daar komt dan nog wel weer belasting bovenop, dat hebben we ook al meegemaakt in restaurants. Gelukkig is dat in Europa verboden: daar zijn consumentenprijzen inclusief BTW.
Het park is een belevenis! Je ziet allerlei raketten, levensgroot. Het enorme gebouw waar ze in elkaar worden gezet. Met een bustour over het enorme terrein zie je de lanceerplatforms waar de Apollo’s maar ook de Spaceshuttles zijn gelanceerd. En vanwaar in de toekomst de reizen naar Mars zullen vertrekken.
De bus zet ons af bij een grote hal waar een Saturnus V raket liggend is opgesteld. Daar is ook gelegenheid om te lunchen. Dan weer in de bus naar een andere grote hal met hele mooie presentaties. En… de Spaceshuttle Atlantis, de echte! We dachten eerst aan een model, maar hier hebben ze de échte Atlantis. De andere drie overgebleven Spaceshuttles staan elders, verspreid over de Verenigde Staten. Van de 6 zijn er twee verongelukt.
Woensdag 13 februari 2019
Opruimen/inpakken. Dick en ik wisselen foto’s uit via mijn laptop. We drinken koffie en aan het eind van de morgen brengen we nog een laatste bezoek aan een grote supermarkt. We weten hier redelijk de weg inmiddels. De dames doen boodschappen, Dick en ik kijken bij digitale grootbeeld-televisies. Anderhalve meter koop je hier al voor USD 300. Zal bij ons wel niet veel duurder zijn. Alleen de nieuwe OLED-schermen, die kosten al gauw USD 2.500 tot 3.000. We adviseren ook nog een Argentijnse dame met de aanschaf van een goedkoop laptopje van amper USD 200. ..
In de loop van de middag pakken we vast de koffers in, we willen ons morgenochtend niet hoeven te haasten. Om 17.15 uur vertrekken we naar het (Australische) Outback Steakhouse waar we met Peter en Lidy een afscheidsdinertje hebben om 18.00 uur. Een uitstekend restaurant voor de liefhebber van een goede biefstuk! Vele soorten en gewichten, naar keuze. Zelf had ik er eentje van 20 Oz, dat is een flinke joekel… 😉
Waarom we drie kwartier van te voren vertrekken? Omdat het bijna 19 km rijden is, door de stad tijdens de avondspits…
Donderdag 14 februari 2019
Om 08.00 uur zitten Dick, Jenny en ik aan het ontbijt, Femma gaat nog een keertje zwemmen. Dan de laatste dingen inpakken en we kunnen uitchecken uit ons hotel.
Het vliegtuig vertrekt om 15.40 uur lokale tijd. We moeten 3 uur van te voren aanwezig zijn, dus dat is 12.40 uur. De auto moet nog worden ingeleverd, dus 12.00 uur is vroeg genoeg. Omdat we al tegen half 11 in de buurt van het vliegveld zijn rijden we even door naar een meer, iets verderop. Leuk, daar ligt een ouderwets raderschip met van die grote raderen aan de achterkant. We kijken hoe het schip de haven verlaat en gaan dan een kop koffie halen bij een MacDonald in de buurt. Leuke caféetjes met terras zie je hier toch niet zóveel…
De auto inleveren gaat vlot: de verhuurder loopt er een keer omheen, bekijkt de binnenkant en zegt (vertaald): “Ik krijg van u nog de som van… 0,0 USD”. Oeps, ik schrok al! 🙂
Dan begint het wachten. En het toestel komt uiteraard te laat binnen, en het vertrek duurt ook nog even. Maar rond half vijf zijn we vertrokken, op naar Miami (45 min.) voor een tussenlanding. De vorige keer PH-TFL, nu zaten we in de PH-TFM.
Vrijdag 15 februari 2019
Nog vóór half tien landen we op Schiphol, dus dát is dan wel weer mooi op tijd. De wind mee duurde de reis zeker een uurtje korter, dat scheelt toch gauw meer dan 100 km/uur voor het vliegtuig. Wachten op de koffers, dan met de bus naar de parkeergarage. Via Maarssen bij Utrecht, even een bestelling ophalen, zijn we rond de middag weer thuis. Een prachtige ervaring rijker!
