.
Femma zet al haar foto’s op https://www.femma.nl/2019-orlando-florida.html
De door mij in dit blog gebruikte foto’s zijn afkomstig van zowel Dick Fijlstra, Peter Meyers als mijzelf.
Donderdag 31 januari 2019
Zoals afgesproken stonden Dick en Jenny rond kwart voor vijf voor de deur. We waren er klaar voor dus de koffers konden meteen achterin de Golf stationcar van Dick. Er lag een dun laagje sneeuw, de meeste straten waren al schoongereden.
Zonder problemen of files reden we om half zeven de parkeergarage in. Een bus bracht ons vervolgens naar de juiste vertrekhal. Inchecken en de koffers geautomatiseerd afgeven was ook snel geregeld. Op naar de douane.
De rugzak, inhoud van je zakken en de broekriem in een grote plastic bak en dan even in de scanner staan, klaar! Nog even paspoort laten zien en we zijn helemaal klaar. Op naar de koffie!
Vanaf 09.15 uur was de gate naar het toestel open, maar erdoor mochten we nog niet: de crew, onderweg naar de luchthaven, stond in de file… Al met al een uur oponthoud, daarna werden we met een bus naar het toestel gebracht. Via een grote trap klommen we aan boord.
Dan begint het lange zitten. Wel met een mediaschermpje voor je neus en een usb-stopcontact voor telefoon of tablet. En een drankje, warme lunch en later nog een maaltijd.
We vliegen “bovenlangs”: langs IJsland, Groenland, over Canada en het noorden van de VS. Daar hebben we een paar plaatjes van gemaakt.
Tegen 15.00 uur (6 uur vroeger dan in NL) zijn we geland en mogen van boord. De koffes zijn vlot gevonden, maar langs de immigration officers, de Amerikaanse douane, duurde wel een uurtje. Wij hadden een vriendelijke beambte (Dick en Jenny niet :-)). Vervolgens is er het hartelijk weerzien met Peter en Lidy en met zijn zessen gaan we naar de autoverhuurder om onze auto op te halen.
Ook het ophalen van de huurauto gaat vlot en probleemloos. Je mag dan doorlopen naar de parkeerplaats waar een hele rij type “full size” staan onder het motto: zoek er maar een uit! De tanks zijn vol, alle sleutels zitten er in. Onze keus is een Nissan Altima.
We rijden achter Peter en Lidy aan naar ons hotel. We krijgen 2 kamers op dezelfde verdieping en gang, amper 20m uit elkaar. Bij ons drinken we nog wat, daarna is het tijd (na 22 uur onderweg!) om vroeg naar bed te gaan!
Een paar plaatjes van waar we zitten…
Vrijdag 1 februari 2019
Vroeg erin (voor 21.00 uur), vroeg eruit. Rond 5 uur zijn we klaarwakker en ga ik een potje thee zetten. Daarna typen aan dit verslag. Het is nu half zeven, ik ga onder de douche.
Een relaxt dagje. Rond acht uur ontbijten we beneden in de ontbijtzaal. Daarna weer naar boven. Dick en ik wisselen foto’s uit met de laptop, prutsen nog wat met stroom en ladertjes. En uiteindelijk zitten we allemaal, met al onze apparaten, op de WiFi van het Enclave internet.
Om 11 uur zoeken we de auto op, we gaan naar een Walmart Supercentre. Even uitgebreid boodschappen doen. De Walmart is groot, maar kan toch niet echt tippen aan een Super E’Leclerc in Frankrijk. Qua wijn, kaas en zuivel is er duidelijk minder keus en een gewoon flesje wijn begint bij minimaal 8 á 10 USD.
Wanneer we rond 13.15 uur terug zijn gaan we even lekker lunchen op de kamer van Dick en Jenny. We hebben genoeg ingekocht!
’s Middags nog even met de auto eruit, geocachen. Dat valt wat tegen; de ene cache ligt in een parkachtig gebiedje waar ook het nodige afval wordt achtergelaten, de andere is wel aardig maar ook simpel. Lastig om een wat grotere cache te vinden waarin we wat kunnen achterlaten.
Dan nog een uurtje voor onszelf, tegen half zes gaan we Orlando in, uit eten met zijn zessen in Smokey Bones, één van Lidy’s favoriete restaurants uit de 15 jaren dat zij hier woonden. We zijn benieuwd en we hebben er zin in!
We hebben uitstekend gegeten, verschillende soorten kip, spare ribs, salades. En heel gezellig, met het hele groepje bij elkaar. We waren mooi op tijd, ondanks het erg drukke verkeer hier. In zo’n grote stad, qua oppervlakte, is 20 mijl al gauw 45-60 minuten rijden!
Tegen half tien waren we weer bij het hotel. Op tijd naar bed, we waren er immers al om 05.00 uur uit.
Foto’s zijn later toegevoegd. De WiFi van het hotel was bij tijden niet vooruit te branden en mijn telefoon had hier, in de VS, nog geen G3 gezien, laat staan G4. Alles gaat op Edge en dat is érg langzaam…
Zaterdag 2 februari 2019
Om acht uur aan het ontbijtbuffet met zijn vieren, om half tien zijn we klaar voor vertrek. Vandaag gaan we naar St. Augustine, circa 180km noordelijker aan de Atlantische Oceaan. Het oudste stadje van Florida en misschien zelfs van de hele VS. Maar eerst gaan we kijken bij Daytona Beach, zeg maar het “Zandvoort van Florida”, een beroemd circuit aan zee waar geraced wordt met zowel auto’s als motoren.
De reis verloopt spoedig, het is op zaterdag blijkbaar minder druk op de weg. We kijken bij het stadion en rijden dan door naar het strand. “Het mooiste strand van de wereld” staat er boven de weg. Auto’s mogen hier over het strand rijden en er parkeren.
Kost USD 20, maar dat is dan wel een dagkaart. Wij wandelen over het strand.
Vanaf Daytona Beach loopt er een weg langs de stranden omhoog naar St. Augustine. Die nemen we, en dat blijkt een prachtige route. Onderweg komen we een parkeerstrook tegen met een picknickset, dus ideaal voor het nuttigen van de meegebrachte boterhammen!
Rond half twee zijn we in St. Augustine en we parkeren de auto vrijwel in het oude centrum. Het is prachtig weer, 22 graden en we drinken koffie op een terrasje. We lopen door leuke oude straatjes en komen aan de havenkant uit bij de Castillo de San Marcos, een Spaans kasteel uit 1672.
We treffen het: op zaterdagmiddag om half drie wordt traditioneel het kanon afgeschoten. Dat geeft echt een harde knal! 🙂
We verlaten St. Augustine om kwart over drie en nemen de snelweg terug naar Orlando. Met een vertraging van een half uurtje door file komen we nog voor zessen aan bij het hotel. We besluiten meteen de parkeerplaats over te steken naar het restaurant TGI-Fridays aan de overkant. Een goede keuze, een uitstekend restaurant!
Zondag 3 februari 2019
Een dagje in de directe omgeving, wat boodschappen, misschien een geocache. Morgenochtend vroeg verlaten we voor 3 dagen ons hotel voor een bezoek aan de Florida Keys.
Even kort, ik wil naar bed: vanochtend geprobeerd om foto’s te uploaden, maar dat is mislukt. Femma heeft heerlijk gezwommen, Dick en Jenny waren aan de wandel op de I-Drive, de International Drive hier om de hoek. Vanmiddag tol-toestanden geregeld voor de komende dagen, de auto volgetankt (meer dan 50 liter benzine voor € 28) en boodschappen gedaan bij een andere Walmart dan vrijdag.
En we hebben nog een geocache gevonden in een natuurgebied/moeras met houten paden, alligators, slangen en buideldieren. Was leuk, spannend maar geen enge dieren gezien (gelukkig?)
Samen gekookt en gegeten op de kamer van Dick en Jenny. Nu inpakken voor 3 dagen op pad, en dan naar bed!
Maandag 4 februari 2019
We hebben een koffer ingepakt en we nemen wat eten en drinken mee voor onderweg. We zijn er klaar voor. Om 6 uur opgestaan, 7 uur aan het ontbijt, om 8 uur vertrokken.
De tolweg op richting Miami. Met een kruissnelheid van 110 tot 125 km/uur gaat het gestaag naar het zuiden. Het is rustig op de weg, geen files. Een plaspauze en meteen weer verder.
Tegen twaalven, omgeving Miami, doen we een lunchpauze en gooien we de tank vol. Benzine voor meer dan 400km: USD 18, dat is minder dan € 16,00!
Iets na 13.00 uur rijden we bij Key Largo de beroemde Keys op. Voor ons ligt 180km weg om rustig te touren, van het ene eilandje naar het andere! Over grote en kleine bruggen, lange en korte dammen. Links de Atlantische Oceaan, rechts de Golf van Mexico.
Ergens tussen half vijf en 5 uur komen we aan bij het hotel in Key West. We checken in bij de alleraardigste Aloysia (foto) en krijgen de sleutels van onze kamers. Het huis, de kamers, het overtreft onze stoutste verwachtingen!
Om 17.15 uur gaan we lopend in de richting van de waterkant, de ondergaande zon in de Golf van Mexico mag je niet missen! De hele middag strakblauw en zonnig, is het nu wat bewolkt… Geen zon dus.
We wandelen door Duval Street met zijn vele cafeetjes en restaurants, live muziek, de prachtige oude houten huizen in koloniale stijl. Schitterend!
We strijken neer op een terras. Plus 2 graden in Nederland, hier kun je buiten eten in een t-shirt. En we hebben heerlijk gegeten!
Dan terug naar de Westwinds Inn, we maken nog een kop koffie op de kamer. Daar staat een soort Senseo met kuipjes, alles erop en eraan. We zijn moe en gaan op tijd naar bed.
Vandaag gereden: ruim 630km.
Dinsdag 5 februari 2019
Twee jarigen: van harte gefeliciteerd, (schoon)zus Eugeni en vriend Joeri!
Goed geslapen, ondanks de hogere relatieve vochtigheid hier. Femma en ik zijn om half zeven klaar om te gaan zwemmen. Heerlijk, het water schat ik op 30-35 graden, heerlijk warm. En prachtig, met die weelderige palmentuin om ons heen! Het wordt nu snel licht, de korte schemer is typisch voor de tropen.
Om 8 uur zitten we met zijn vieren aan het ontbijtbuffet. Buiten! Ook heel bijzonder.
Na het ontbijt pakken we de boel in, checken uit en brengen de bagage vast terug naar de auto. Dan gaan we lopend het stadje in.
We wandelen door het Caribisch aandoende Key West met zijn houten huizen in koloniale stijl, de vele veranda’s, de palmbomen. We gaan eerst naar een geocache dicht bij het hotel. Die vinden we niet dus we gaan verder, we willen niet teveel tijd verknoeien.
Op naar het Hemmingway museum. Daar is het erg druk. We proberen eerst de cache te vinden, maar dat lukt alweer niet. We gaan verder, we slaan Hemmingway over, we hebben weinig zin om nu in de rij te staan.
We bezoeken het meest zuidelijke puntje van het vaste land van de Verenigde Staten. Een grote betonnen boei. Hier staan de mensen in de rij, iedereen wil met dat ding op de foto! Wij maken wel een foto van andere mensen voor dat ding, dan hoeven we niet te wachten.
We wandelen terug naar de andere kant van dit eilandje, drinken wat aan een tropische bar en kopen nog een paar dingen bij enkele van de talloze winkeltjes. Dan wordt het tijd om de auto op te zoeken, het is inmiddels het begin van de middag.
Airco aan, het is tropisch warm geworden, we beginnen aan de terugtocht over de vele eilandjes, de Keys. We eten een boterham met uitzicht op één van de oude en vervallen spoorbruggen. Zo komen we rond vier uur aan in Homestead bij Florida. Te laat voor een tochtje door de Everglades, we gaan een motel zoeken.
We vinden een uitstekend motel voor een schappelijke prijs (€ 98 per kamer) en installeren ons. Handig: de auto pal voor de kamerdeur. Het is héél lang geleden dat we in een motel geslapen hebben!
Uit eten doen we tegen zessen bij Denny’s, 100 meter lopen, net om de hoek. Verrassend goed en voordelig. En typisch Amerikaans: voor omgerekend € 2,00 een groot glas cola met ijs. En heb je die leeg dan zetten ze er gratis en ongevraagd een nieuwe neer…
Vandaag gereden: ruim 200km.
Woensdag 6 februari 2019
Heerlijk geslapen, voor de verandering elk in een eigen, groot, tweepersoons bed! 🙂
Erst naar het ontbijt, om 8 uur. We hebben geen haast, de Aligatorparken in de Everglades gaan pas om 09.00 uur open en we hebben er eentje uitgezocht op slechts 6 km afstand.
We gaan dus een boottochtje doen door de Everglades, vanaf de Alligator Farm. Met zo’n boot met platte bodem en een grote vliegtuigpropeller achterop. Aangedreven door een dikke V8-cilinder motor die een afschuwelijke bult herrie maakt. Daarom iedereen met een geluiddempende koptelefoon op.
Wie voorin zit wordt drijfnat en zo nu en dan stroomt het water door de boot: voeten van de vloer, als je droge schoenen wilt houden! Dat gebeurt wanneer de boot met hoge snelheid 360 graden om zijn as gaat draaien. Niet dat je dan méér ziet, maar het publiek houdt wel van spektakel!
Na afloop (ca. 25 minuten) drinken we koffie en kijken we naar de alligators in de vijver, achter het hek. De grotere mannetjes kunnen een angstaanjagend laag gebrul laten horen, net als van leeuwen. Knap imponerend, ik wist helemaal niet dat die dieren ook nog geluid maakten…
We vervolgen onze route door de Everglades en doen onderweg een lunchstop. We parkeren, eten en drinken wat en zien wel 5 kleinere alligators op loopafstand in het slootje bij de parkeerplaats zwemmen of in het gras liggen! Ze zijn ogenschijnlijk niet aggressief, maar het is hier wel uitkijken!
Boodschappen doen we onderweg in het dorpje Everglades. De ruime opzet met vrijstande huizen ademt toch, op de een of andere manier, de sfeer van het Zweedse platteland…
In Naples, een stadje met vooral superdeluxe vrijstaande paleisjes, wandelen we even over het strand (foto onder). Wit fijn zand, een tropisch klimaat, wat wil je nog meer? We gaan verder naar het noorden, naar Fort Myers. We willen het Edison museum wel bezoeken, maar we zijn te laat. Het is kwart over vier en het museum gaat bijna dicht. Dan maar door “naar huis”, het Enclave Hotel in Orlando.
Bij aankomst, circa half acht, meteen een hapje eten bij de dichtstbijzijnde Denny’s. Niet duur en die is ons goed bevallen.
Vandaag gereden: ruim 600km.
Donderdag 7 februari 2019
Na het ontbijt vertrekken we om half tien naar de “Fair Grounds”, het tentoonstellingsterrein van de Hamcation. We hebben om 10 uur afgesproken met Peter en Lidy. Aan de poort, tegen de controle moeten we zeggen dat we “International Relations” vertegenwoordigen. Men blijkt van onze komst op de hoogte!
We drinken koffie met Peter en Lidy en bespreken onze taken voor morgen. Jenny gaat met Lidy in de catering, Femma gaat, bij de plaats waar de lezingen worden gehouden, honderden T-shirts met opdruk van de 70e Hamcation in 2016 weggeven. Dick en ik zijn van de Security (met hesjes en portofoons) buiten de gebouwen. Daar staan honderden campers en kofferbak-verkopers: een grote radio-rommelmarkt. Ideaal klusje voor ons!
Peter heeft een 6-persoons golfkarretje geregeld en geeft ons een rondleiding over het terrein. Zo komen we bij Nancy en Kirk KA2USA met hun zelfbouw kampeerbus. Leuk ingebouwd: ze hebben meer dan 20 jaar gezeild (tot aan Vuurland in Zuid-Amerika aan toe) en reizen nu per camper. Ondanks hun bijna 7m één van de kleinste campers.
Daarna komen we bij Rich Wilson in zijn grote camper met slides out (uitschuif woonkamer en slaapkamer).Lekker koel binnen, dankzij de airco. Rich is een joviale vant, een voormalige Delta Airlines piloot die vloog op 737’s. Hij kwam zo vaak in Duitsland, dat we ook Duits met ‘m kunnen praten.
Terug bij Lidy maken we nog kennis met twee gewichtige heren (in alle opzichten): de chairman (voorzitter) van de Radioamateurs afdeling Orlando én de chairman van deze beurs-organisatie. Dan is het tijd om een hapje te eten.
Na de lunch, bij Lidy in de “personeelskantine” (voor staff en volunteers) vertrekken we richting supermarkt. Boodschappen doen, vanavond maar eens zelf koken. Want… morgenavond gaan we met zijn zessen eten bij Ale House, zaterdagavond het aangeboden VIP-diner. En dan zondagavond misschien een steakrestaurant, met zijn zessen.
We worden morgenochtend om 8 uur verwacht bij de beurs. Heb ik vanmiddag nog even wat tijd voor dit verslag. En het is warm, wellicht nog even zwemmen. Dat heeft Femma vanochtend al gedaan.
